نحوه ی کار قراردادهای هوشمند اتریوم

همانند بسیاری از ایده ها در صنعت بلاک چین، یک غفلت به اصطلاح( قراردادهای هوشمند) نامیده می شود. تکنولوژی جدیدی توسط بلاک های عمومی امکان ساخت پیدا کرده اند و درک قراردادهای هوشمند دشوار است چون این اصطلاح تا حدی به توصیف تعارض هسته ای می پردازد. درحالی که یک قرارداد استاندارد شرایط ارتباطی( معمولا یم شرط قابل اجرا توسط قانون) را طراحی میکند، یک قرارداد هوشمند به برقراری رابطه با کد رمزنگاری شده می پردازد.

بطور خلاصه قراردادهای هوشمند برنامه هایی هستند که بطور دقیق اجرا می شوند درست همانگونه که توسط سازندگانشان تنظیم شده اند.

این ایده ابتدا در سال 1993 به تصویب رسید و توسط نیک سابو، رمزنگار و دانشمند کامپیوتر به عنوان نوعی دستگاه فروش دیجیتالی تشریح شد.

او در مثال معروف خود توضیح داد که کاربران چگونه می توانند داده یا مقادیر را وارد کرده و یک آیتم محدود از این دستگاه را  دریافت کنند.

در یک مثال ساده، کاربران اتریوم می توانند با استفاده از یک قرارداد هوشمند،  در یک تاریخ خاص، 10 اتر را به یک دوست ارسال کنند( به راهنمای ما در بخش اتر چیست، نگاهی بیاندازید)

کاربر در این مورد یک قرارداد را ایجاد می کند و داده ها را در آن جای می دهد تا بتواند دستور دلخواه را اجرایی کند.

اتریوم پلت فرمی است که بطور ویژه برای ایجاد قراردادهای هوشمندانه ساخته شده است. اما  هدف از لحاظ کردن این ابزارهای جدید،  کاربری آنها بطور مجزا نمی باشد. اعتقاد بر این است که آنها همچنین می توانند بلوک های ساختاری را برای اپلیکیشن های غیر متمرکز و حتی کل شرکت های مستقل غیرمتمرکز  شکل دهد.

قراردادهای هوشمند چگونه کار می کنند؟

شایان ذکر است که بیت کوین پیشگام در پشتیبانی قراردادهای هوشمند بود بدین معنی که شبکه می توانست مقداری را از یک شخص به دیگری منتقل کند. شبکه ی گره ها تنها در صورت مواجهه با شرایط خاصی، تراکنش ها را ارزیابی می کنند.

اما محدودیت بیت کوین در مورد کاربری ارز است، در مقابل اتریوم جایگزین زبان محدودتر بیت کوین می شود( یک زبان متنی متشکل از 100 متن یا بیشتر) و آن را با زبانی جایگزین می کند که به توسعه دهندگان اجازه ی نوشتن برنامه هایشان را می دهد.

اتریوم به توسعه دهندگان اجازه می دهد تا قراردادهای هوشمند خود یا عامل های خودمختار و مستقل را برنامه ریزی کنند درست همانگونه که کتاب سفید( کتاب اطلاعاتی) اتریوم آنها را فراخوانی میکند. این زبان کاملا تورینگی( مبتنی بر کد) است، بدین معنی که از مجموعه ی گسترده تری از دستورالعمل های محاسباتی پشتیبانی می کند.

قراردادهای هوشمند می توانند به عنوان حسابهای چند امضایی عمل کنند، بطوریمه بودجه صرفا زمانی هزینه شود که درصدی از افراد محتاج ،موافق با توافقات احرایی بین کاربران باشند برای مثال اگر یک قرارداد منفعتی را برای قراردادهای دیگر به ارمغان آورد (مشابه نحوه ی کارکرد یک کتابخانه ی نرم افزاری)، اطلاعات مربوط به یک اپلیکیشن از قبیل اطلاعات ثبت دامنه و ثبت نام اعضا ذخیره می شود.

با توجه به آخرین نکته، قراردادهای هوشمند احتمالا به کمک سایر قراردادهایی از این دست نیاز دارند.

هنگامی که شخصی یک شرط ساده را بر روی درجه حرارت یک روز داغ تابستانی می گذارد، این ممکن است دنباله ای از قراردادها را تحت پوشش قرار دهد.

یک قرارداد می تواند از داده های خارجی برای تعیین آب و هوا استفاده مند و قرارداد دیگر می تواند شرط را بر اساس اطلاعاتی تحقق بخشد که از قرارداد اول دریافت کرده است.

اجرای هر قرارداد نیازمند هزینه های تراکنش اتر است که بستگی به میزان نیروی محاسباتی مورد نیاز دارد.

همانطور که در راهنمای ما در بخش اتریوم چگونه مار میکند توضیح داده شد، اتریوم، کدهای قرارداد هوشمند را زمانی اجرا می کند که یک کاربر یا قرارداد دیگر، یک پیام را با هزینه های تراکنش مکفی ارسال کنند.

پس دستگاه مجازی اتریوم قراردادهای هوشمند را در بایت کد یا مجموعه ای از آنها و در منوهایی اجرا می کند که بتوانند توسط شبکه خوانده شده و تفسیر گردند.